|
หลังจากเดินทางจากเมืองซีเหอมายังฉางอัน สิ่งแรกที่จ้าวเพ่ยทำเมื่อเข้ามายังในตัวเมืองใหญ่ คือนางเป็นคนนำทางผู้ติดตามให้ำปสถานที่ที่หนึ่งที่นางน่าจะรู้ดีว่าคืออะไร ไม่ใช่ย่านการค้าหรือโรงเตี๊ยม แต่เป็นหอนางโลมชื่อดังในเมืองฉางอันไปเสียได้ เป็นเช่นนี้ก็ไม่แปลกเสียเท่าไรที่ผู้ติดตามนางจะเกิดความสงสัยในสิ่งที่นางกำลังจะทำ
จ้าวเพ่ยย่างกรายเข้ามาภายในหอโดยไม่มีท่าทีเหนียมอายอะไร นางสามารถสร้างจุดสนใจแก่ผู้คนภายในหอนางโลมได้ไม่น้อย เมื่อใช่ว่าจะมีสตรีนอกเข้าออกที่หอนางโลมบ่อยเท่าบุรุษเพศเสียเท่าไหร่
"ยินดีต้อนรับขอรับแม่นาง.. ต้องการให้กระผมรับใช้อะไรไหมขอรับ" เพียงไม่กี่ก้าวก็ถูกต้อนรับเป็นอย่างดีจากเสี่ยวเออห์ ก่อนเขาจะผายมือนำจ้าวเพ่ยไปยังโถงรองรับที่หอนางโลมแห่งนี้
เสียงดนตรีบรรเลงเคล้าคลอเป็นจังหวะเนือยนาบแต่ช่างเพราะพริ้ง เหล่าสตรีเพศและบุรุษเพศรูปงามต่างทำงานในหน้าที่ของพวกตนอย่างขมักเขม่น ความงดงามของห้องโถงใหญ่ เสียงดนตรี กลิ่นหอมคละคลุ้ง หรือแม้กระทั่งเหล่าผู้คนที่อยู่ที่แห่งนี้ ต่างรวมกันได้อย่างลงตัว เรียกได้ว่าสถานที่เนรมิตความใฝ่ฝันของหลายคน แม้จะดูน่าอยู่เพียงไรแต่จ้าวเพ่ยเองก็ยังคงพึงระลึกไว้ว่าที่นี่คือหอนางโลมเพียงเท่านั้น
"แม่นางสนใจผู้นั้นหรือไม่" เสี่ยวเออห์เห็นว่าจ้าวเพ่ยเอาแต่มองรอบๆก็เอ่ยแนะนำขึ้นมา เผื่อว่าสตรีนางนี้จะพึ่งเคยเข้าหอโคมเขียวคราแรก มือผายไปยังบุรุษรูปงามผู้หนึ่ง ดูอย่างไรหนุ่มหน้ามนผู้นั้นก็คล้ายเป็นคุณชาย ที่มาใช้บริการเสียมากกว่า "เป็นผู้ที่เจนจัดในทุกด้าน สามารถบริการแม่นางได้ตั้งแต่ศิลปะจนถึง…."
"ไม่ต้องแนะนำข้าหรอก" หลังจากเงียบเชียบมานานจ้าวเพ่ยก็เอ่ยขึ้นมาขัดอีกฝ่ายก่อนจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ "ข้าเพียงพาผู้ติดตามข้ามาผ่อนคลายเพียงเท่านั้น"
"ข้าหรือ...?" ซุนหยางได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัย เขาไม่คิดว่านางจะพามาที่นี่เพราะออกค่าใช้จ่ายให้เขาอีกครั้งหรอก คิดเพียงแต่จ้าวเพ่ยต้องการหาความผ่อนคลายให้แก่ตัวเองเท่านั้น
"หากจะแนะนำ ก็แนะนำชายผู้นี้เถอะ.. ข้าจะนั่งรอที่นี่ ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ค่อยมาคุยกับข้า" นางผายมือไปยังซุนหยาง ก็ทำให้เสี่ยวเออห์เปลี่ยนเป้าหมายทันที จ้าวเพ่ยมองผู้ติดตามของนางถูกพาไปแนะนำเหล่านางโลมที่นี่ ก็ปลีกตัวออกมาและนั่งรอเสียครู่หนึ่งโดยไม่สนแม้สายตาของใครก็ตามที่มองมายังตัวนาง
เมื่อมีเวลาว่างระหว่างรอการเจรจา จ้าวเพ่ยก็ไม่อยากให้เวลาสูญเปล่าไปโดยเปล่าประโยชน์ นางมองเหล่าผู้คนที่อยู่ที่นี่ แต่ในหัวกลับคิดเรื่องอาหารที่นางเตรียมจะทำในเร็วๆนี้ มาถึงฉางอันแล้ว ก็คงจะหาสถานที่ทำได้ไม่ยาก แต่นางก็ค่อนข้างหน้าบางเสียบางไม่กล้าแม้แต่จะขอสถานที่ตามโรงเตี๊ยมทำเสียด้วยซ้ำ
นางเหลือบไปเห็นซุนหยางกอดไหล่สตรีนางหนึ่งเข้าห้องไปก็ลุกขึ้นเพื่อคุยเรื่องราคา เสี่ยวเออห์ผู้จัดการเรื่องนี้หันมายิ้มให้นาง แต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้เดินถึงตัวกัน บุรุษเพศผู้หนึ่งก็มาขวางทางระหว่างนางกับเสี่ยวเออห์เอาไว้
"ไปกัน" เพียงประโยคสั้นไปที่กล่าวออกมายิ่งทำให้จ้าวเพ่ยงุนงงหนัก หญิงสาวถูกดึงมือให้เดินตามไป ก่อนจะดึงมาประชิดตัวเพื่อโอบร่างแต่นางกลับตั้งสติได้ก่อนและรีบสะบัดตัวออกมาทันที
"อะไรของเจ้า.. ข้าไม่ใช่นางคณิกานะ" จ้าวเพ่ยอธิบายออกไปแต่ เสียงเล็กกลับแผดออกมาสร้างความอับอายแก่บุรุษเพศผู้นั้น นางปัดชุดตัวเองเสียเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาเสี่ยวเออห์ทันที
"แม่นางเป็นอะไรหรือไม่ขอรับ.. ข้าตกใจหมดคิดว่าจะเกือบมีเรื่องกันเสียแล้ว" เสี่ยวเออห์กล่าวขณะมองไปยังบุรุษเพศวัยกลางคน สายตาแข็งกร้าวจับจ้องมายังจ้าวเพ่ยอย่างโกรธเคืองที่หักหน้าเขาและทำให้อับอาย เห็นดังนั้นเสี่ยวเออห์ก็เร่งกล่าวเรื่องราคากับนางก่อนจะเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ "ค่ารับใช้บุรุษทุกอย่าง หนึ่งชั่วยาม ทั้งหมด 40 ตำลึงขอรับ"
"ฝากบอกกับผู้ติดตามข้าด้วยว่าเสร็จแล้วให้ไปที่โรงน้ำชาสกุลหลี่ ข้าจะรอที่นั่น" จ้าวเพ่ยหยิบถุงตำลึงมาจ่ายแก่เสี่ยวเออห์ทันที นางเก็บถุงตำลึงที่เหลือโดยยังไม่ทันได้ปิดถุงสนิท ต้นแขนก็ถูกกระชากจนเหล่าตำลึงเงินร่วงหล่นกระจัดกระจายทั่วพื้น
"ค่าตัวเจ้าเท่าไหร่" บุรุษคนเดิมที่เคยก่อเรื่องกล่าวกับนางขึ้นมาทันที ทำเอาจ้าวเพ่ยเริ่มฉุนขึ้นมากับคนที่คุยไม่รู้เรื่องผู้นี้เล็กน้อย
"นางไม่ใช่นางโลมในหอเรานะขอรับ มีสตรีงดงามมากมายพร้อมจะปรนนิบัติท่านอยู่"
"ข้าไม่ได้ถามเจ้า ข้าถามนาง.. ว่าอย่างไร" น้ำเสียงดุดันกล่าวผ่านหนวดยาวเฟิ้มกลับยิ่งทำให้จ้าวเพ่ยอับอายไม่น้อยเมื่อถูกถามด้วยน้ำเสียงที่ดังปานจะให้คนทั้งหอได้ยินมัน
"จะมาหาเรื่องข้าก็ถอยออกไปเลยนะ หรืออยากให้ผู้คนที่นี่กล่าวลือว่าท่านชกต่อยกับสตรีแล้วพ่ายแพ้"
"อย่างเจ้ามีกำลังวังชาแค่ไหนกันเชียว"
รอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฏขึ้นมา ก่อนจะเงื้อมือเพื่อจะลงหมัดลงบนหน้างามๆเสียสักครั้ง จ้าวเพ่ยหลับตาแน่นทันที นางเปิดตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อไม่ถูกทำร้ายแต่เป็นชายผู้นั้นถูกล็อคตัวโดยบุรุษเพศคนอื่นๆเอาไว้พอดี
"ตำลึงแม่นางขอรับ.. พวกข้าต้องขออภัยหากทำให้แม่นางรู้สึกไม่ปลอดภัย" เสี่ยวเออห์เร่งเก็บตำลึงที่ตกพื้นคืนให้จ้าวเพ่ยและพานางออกจากหอโคมเพื่อเลี่ยงการปะทะทันที
นางก้มลงมองบุรุษที่หาเรื่องนางพลางยกยิ้มออกมา ริมฝีปากอาบด้วยชาดขยับพูดคำสั้นๆเพียงหนึ่ง นิ้วชี้ม้วนช่อผมหนึ่งไปมา ขณะที่นางย่างกรายเดินไป ทำเอาชายผู้นั้นเบิกตากว้างและพยายามดิ้นให้หลุดจากการถูกจับตัวทันที
'แพ้.. โง่ๆ'
จ่ายค่าตัว รับใช้บุรุษทุกอย่าง แบบชั่วคราว 1 ชั่วยาม แก่ ผู้ติดตาม (ซุนหยาง) 43 ตำลึงเงิน (+ภาษี 7%)
| 
ไม่ระบุชื่อ
โพสต์ 2021-9-6 22:37:25
เจ้าของ
เพื่อล็อกโพสต์ ตั้งโพสต์เป็นแบบส่วนตัว ไม่ให้โพสต์เป็นสาธารณะ
